Over pijnen en Apenijnen

Deze blog had gisteren verstuurd moeten worden maar de hotel-wifi werkte weer eens niet. Inmiddels zijn we een dag verder en op 70 km van Rome. Het zou dus zo maar kunnen dat we het halen. Daarover zal ik dan nog eenlaatste keer berichten...

Er zijn echt te veel Apenijnen in Italie, hebben we vastgesteld. Gisteren, zondag, hadden we het heel even gehad met die steeds terugkerende hellingen, hoe mooi de uitzichten dan ook waren. We hadden rond vier uur zeventig kilometers gemaakt, maar vooral zeventienhonderdvijftig hoogtemeters. Een keer een stukje van 16%! Echt meer dan genoeg, want ons absolute record. De enige opwindende afleiding is dan de afdaling, na een uur met 6 km p/u ga je dan opeens even zestig....kort maar heftig.
Het lukte niet die laatste tien km te laten vervallen, zoals eerder voorgenomen, want het stadje wilde maar niet komen, dus het hotel ook niet. Uiteindelijk moesten we nog en afdaling maken overeen soort van mountainbikepad om bij een nederzetting te  komen die hopelijk slaapplaatsen bood. Mountainbiken is onze hoofddiscipline, maar met al die kilo's en smalle bandjes toch wel speciaal.

We kwamen terecht bijeen commune-achtig gezelschap dat intiem bij elkaar zat, vergaderend of in een soort reflectie vezonken. Hoe dan ook, ons commercieel aanbod deed de boel snel van sfeer veranderen. Er werden bedden in gereedheid gebracht, met de auto bier voor Peer in het dorp gehaald ( even de schrik dat ze alcoholloos waren, maar nee) en we kregen uiteindelijk een heerlijk diner aangeboden met ieder een separaat appartement.

Maar we waren kapot. Reden om het vandaag kalmer aan te doen en na een afdaling langs prachtige dorpjes en eenonweersbui al na 57 km bij het Lago di Bolsena te besluiten dat dit toch alsnog een rustdag werd en halt te houden.

We hebben steeds bij pijnen en pijntjes het principe gehuldigd: negeren is vooruitzien.  Zo kreeg mijn knie geen kans meer aandacht op zich te vestigen dan wat gepiep in de eerste dagen ( overigens na een uitstekende behandeling voorafgaand aan de tocht door de her E.Wagemans, fysiotherapeut te 's Hertogenbosch). Tegenwoordig meldt die knie zich af en toe nog, maar in de wetenschap dat er geen aandacht aan geschonken wordt, verdwijnt elk signaal. Diverse andere pijntjes, zelde recept.

Zo ook de bovenbeenspieren van Peer ( u weet wel, die robuuste, geblokte kwadrisepsen, inmiddels bruin). Die blijken hem enorm pijn te kunnen doen: Peer kreunt al weken als en ouwe kruiwagen, iedere keer als hij op moet staan. Wij geven geen krimp. Negeren.
Het zwakke punt van Eus is de hongerklop of ook al de dreigende hongerklop. Maar eerst en vooral: Hij is verreweg de man met de beste fietsconditie van ons. Staat steeds trouw en aimabel boven aan de berg te wachten op ons. Heeft nergens last van, alleen van honger. Dan gaat ie erg donker kijken, wordt stil en steeds minder aimabel, dan is het erg etenstijd.Dat negeren we niet want dat is toch ons aller belang. En er is geen gelateria die hij overslaat, ook dat moet vermeld worden.

Het dagelijks regiem is: acht uur ontbijt ( Eus begint om bovenvermelde reden wat eerder), negen uur vertrek, elf uur koffie met iets, twee uur lunch in de buitenlucht, vier uur hotel met sportslaapje en sportwasje, zeven uur diner, en ja we liggen doorgaans om tien uur al weer krachten op te doen voor de volgende dag.
Lekker he?
(En tussendoor moet ik bloggen, dat blijkt opeens bij meerderheid besloten ..)
Jm